Ik zou willen dat ik kon genieten van deze tijd. Gewoon even niet na hoeven denken en meegaan in het moment. Maar het gaat al een tijd heel slecht en deze dagen gaat het eigenlijk alleen maar slechter. Zoals ik wel eens eerder schreef is het moeilijk om tussen mensen te zijn met hun eigen levens die wel allemaal goed lopen. Die van mij bestaat alleen uit ziekte en tijdens kerst ook uit het zoveel mogelijk verhullen daarvan. Daar ben ik denk ik deels in geslaagd, hoewel het lastig te zeggen is hoe mensen mij gezien hebben.
Vroeger was december een drukke maand. Ik werkte in een winkel en er was een gezellige chaos. Tegen de kerstdagen was ik lichamelijk gevloerd, maar dat was wel ok en het ging snel weer over. Een paar leuke, gezellige dagen en hop naar het volgende jaar. De afgelopen jaren veranderde dat. Er is geen werk meer en leuke, gezellige dagen zijn veranderd in een pijnlijk bewustzijn van wanhoop, verdriet en zicht op het plezier van andere mensen. De kerstdagen zijn voor hen nu voorbij, een leuke herinnering, maar voor mij leven ze nog door in mijn hoofd, waar de uitputting en het verhullen zoveel energie hebben gekost dat mijn hoofd er nu de brui aan geeft. ‘Zoek het lekker uit, ik ga in de huilstand’.
Dus dat is wat ik doe. De hele dag huilen. Denken aan de afgelopen dagen, aan het afgelopen jaar. Aan alles wat ik gedaan heb om beter te worden en alles wat even hard mislukt is. Nog een paar dagen tot 2017… het jaar waarvan ik eigenlijk gepland had het niet meer mee te maken. Ik realiseer me steeds vaker dat ik weliswaar in leven ben, maar dat ik niet echt leef. Dat er geen oplossingen zijn voor mijn zware chronische depressie en dat het allemaal nergens meer naartoe gaat. Dat andere mensen doorleven en groeien en ik stil sta. Ik weet het… dat klinkt als iemand die depressief is en dat is ook zo. Maar het is ook realiteit.
Na een lange afwezigheid hier schrijf ik dit. Omdat ik even niet weet wat ik anders moet. Ik schrijf het niet goed genoeg (voor wat ik vind dat goed is), want wat ik voel raakt nooit de letters die nodig zijn om het over te brengen. Het zal waarschijnlijk wel weer even duren voordat ik weer eens wat schrijf hier. Ik zie dat hier af en toe mensen komen en wat lezen, maar voor meer dan dat heb ik zelden nog de energie. Dit zijn de decemberdagen die van zichzelf al moeilijk genoeg zijn, maar met alles wat er bij komt ondragelijk. Ik kan het niet mooier maken. Ik kan dit bericht niet leuker afsluiten. Want dit is wat het is.
Depressieve Daan en de Vloek van de Zwarte Hond 